Mijn eerste trofee in de SLK-cup

Mijn eerste trofee in de SLK-cup, een 12de plek uit 37 deelnemers. Nooit geweten dat ik zo blij kon zijn met een trofee die geen podiumplaats betekende.

 

Toen ik begon met de SLK-cup had ik mezelf als doel gesteld om het seizoen overall in de top 10 te eindigen. Ik wist dat dit, gezien de andere ervaren deelnemers, best ambitieus was. Maar he, dat ging ik gewoon flikken toch?

 

Zo simpel was het niet. Ik legde een enorme druk op mezelf, wilde bijna dwangmatig snel leren, niemand teleurstellen, voldoen aan verwachtingen van mensen waarvan ik dacht dat ze die hadden en zat dus te vechten met mezelf. Niet alleen in de auto, maar ook daarbuiten.

 

Om in de top 10 mee te rijden moest ik binnen een paar races grote stappen maken. Ik wilde presteren voor mijn sponsors, familie, vrienden, voor mijzelf en bewijzen dat vrouwen ook in de racerij thuishoren. Het ging wel beter maar niet zoals ik wilde, de stappen die ik maakte vond ik te klein. Dat frustreerde enorm en ik wilde er zelfs een keer al jankend in de auto mee stoppen.

 

Maar toen kwam de ommekeer. Dankzij Vincent van der Valk, Maarten van ‘t Schip, Gert-Jan Konijnendijk, Dennis Drenthe, Thomas Verkuijl, Emiel Megens, Gosse Beitsma en andere aanmoedigingen/wijze raad van iedereen die ik niet genoemd heb. 

 

Ik liet mijn eigen te hoge verwachtingen los. Niet dat die druk helemaal weg was want de wil om te winnen was en is nog vurig aanwezig, maar er kwam meer ruimte voor rust en plezier. En dus ook ruimte voor meerdere trofeeën en een plek in de top 10.

Terug naar alle berichten