wees onbevreesd

Mijn iPhone trilt door een what’s appje van Vivienne Weijs: Bel me even, het is belangrijk!

 

Het idee

Ik bel haar meteen op met de vraag wat er zo belangrijk is. "Heb je zin om een sprintrace mee te rijden in de BMW M240i cup? Als je met z’n tweeën rijdt kan je het bedrag delen." Die M240i ken ik wel, maar alleen met teruggeschroefd vermogen omdat ik er DNRT Endurance races mee rijdt.  Ervaring opdoen tijdens een trackday kan niet meer omdat de race al over vier dagen is. "Lijkt me leuk! Ik laat het je weten." Hoor ik mezelf tegen haar zeggen.

 

Ondertussen draaien mijn hersenen op volle toeren. Voor het eerst met vol vermogen en op slicks, zonder te trainen in een veld met ervaren mannen. Hoe verstandig is dat? Buiten dat, hoe krijg ik het budget binnen vier dagen rond? En, wie wil er met mij meerijden?

 

De uitvoering

Op die laatste vraag kreeg ik al snel antwoord want Audrey van Ham wilde graag meerijden. Dan de eerste vraag; hoe verstandig is dit? In hoeverre zet ik mezelf voor schut omdat ik nul meters heb gemaakt met een auto die ik met minder vermogen goed ken, maar met vol vermogen anders reageert. Het laatste wat ik wilde was achteraan in het veld mee hobbelen. Aan de andere kant, inmiddels heb ik genoeg ervaring opgebouwd en is een volgende stap in vermogen alleen maar goed. Ik weet dat ik voorzichtig genoeg ben om niet te crashen en oplettend genoeg om anderen niet in de weg te rijden. Als ik mijn comfortzone niet oprek, groei ik ook niet. Dus ik ga ervoor!

 

De middelste vraag bleef over. Omdat het een mooi bedrag was wat ik moest betalen, kon ik ook voor een mooi bedrag kusjes-deals maken. Niet geschoten is altijd mis, dus ik maakte een oproep op LinkedIn en Facebook. En wat een schatten heb ik in mijn netwerk zitten:

 

Schildersbedrijf van Dijl, UTB Oils, DRS Development, JFT Engineering, Sportwagenpolis, ProForce, Felsbourg Holding en Leaseaanvragen.nl kochten allemaal een kusjes-deal.

 

Binnen drie dagen was het budget rond. Gelukkig kon Goedsign in Woerden met Speedy Gonzales service de stickers maandag drukken en was alles gereed voor de race op dinsdag.
 

De races

De raceavond bestond uit een vrije training/kwalificatie van 30 min en twee keer een 50 min race. Audrey en ik deelden deze tijden, dus ieder 15 min kwali en 25 min racen. Die ochtend werd ik zenuwachtig en ik stelde mezelf de vraag waarom dat zo was. Het bleek dat ik mezelf druk zat te maken om wat anderen mogelijkerwijs van me gingen verwachten. Totaal onrealistisch en onnodig want daar heb ik geen controle over en moet mij ook niet uitmaken. Ik voelde mezelf meteen een stuk beter.

 

 Dit veranderde helaas gedurende de raceavond. Ik was even vergeten dat ik zelf ook nog verwachtingen had die veel te hoog gegrepen waren. Ik reed namelijk dus wel achter in het veld mee en vond dat vreselijk. Zelfs als ik probeerde aan te haken bij iemand die net zijn pitstop had gemaakt, lukte het mij niet om het tempo bij te houden.  Uiteindelijk zat er aan het einde van de avond iets meer dan twee seconden tussen de ervaren nummer 1 en mij, dus zo rampzalig was het niet. Toch voelde het alsof ik door de grond zakte. Waarom had ik dit op deze manier gedaan?

 

Aan de andere kant, waarom ook niet? Het was een mooie kans, onwijs gaaf om met dit vermogen te rijden, heb er weer veel van geleerd en leuke contacten opgedaan. Ook de weg ernaar toe is belangrijk.

Dus achteraf ben ik blij dat ik deze kans gegrepen heb.  Later zag ik een quote voorbij komen: ‘Be the girl who just went for it.’ En zo is het, niet alleen met racen, maar ook met andere kansen in het leven. Ga er gewoon voor, geniet van de weg ernaar toe en als het anders uitpakt dan je had gehoopt zijn dat hele mooie leermomenten.

Terug naar alle berichten